به گزارش خبرآنلاین، روزنامه اطلاعات نوشت: تواتر این‌قبیل روایات، به حدی است که برای کسانی که اصراری بر خدشه‌کردن عوامانه بر حدیث و روایات منتسب به معصومین علیهم‌السلام ندارند، حکم به قبول می‌کند و جایی برای ادابازی‌های روشنفکرمآبانه باقی نمی‌گذارد. در عین حال دقت و تأمل بر همین احادیث- که فرض بر قبول و قطعیت آنهاست- لازم می‌آورَد تا درایت در معنی آنها نیز صورت پذیرد و مردم را قانع کند و به اصطلاحِ اهلِ فن، شبهه‌ها را بزداید؛ چه رسد که شبهه بر شبهه بیفزاید.
حدیثِ نخستِ برگفته، بیان و توصیف یک واقعیت است(فکت)؛ و از این توصیف، تکلیفی مبنی بر دامن‌زدن به جور و بیداد یا استقبال از آن به منظور تعجیل در فرج برنمی‌آید؛ و این نکته آن‌قدر بدیهیِ عقلی است که حتی اگر کسانی در ضمائر وجود خود معتقد به آن باشند، جرأت ابرازش را ندارند؛ چرا که با مستقلّات عقلی نمی‌توان درافتاد.
حدیث دوم اما در این روزها و روزگار، سخت محلّ چالش و انکارِ گفتاری و رفتاری برخی کسان واقع شده، تا جایی که اصطلاح «آخرالزمان» و نسبت‌دادن آن به زمان حاضر را بی‌پروا خرج می‌کنند و ده‌ها نتیجه دلخواهشان را بر آن بار می‌کنند.
اینجاست که نمی‌دانند بر سر شاخ، بُن می‌بُرند؛ چرا که لااقل از هزارسال پیش، کسانی در دایره منتظران بوده‌اند که با نشانی‌سازی‌ها و نتیجه‌گیری‌های ذوقی، «آخرالزّمانی» اندیشیده‌اند و البته که هنوز و همچنان صبح دولتشان ندمیده است.
حال چرا می‌گوییم بُن‌بریدن بر سر شاخ؟ بدان روی که وقتی هزارسال را با تعبیر آخرالزّمان و نشانه‌های ظهور ترسیم کنیم، خستگان از ظلم و جور زمانه حق دارند که این عطا را به لقایش ببخشند و البته چه بسا درایت آن را نداشته باشند که بر ما خرده بگیرند که چرا «تعیین وقت» کردید و «آخرالزّمان» را از پیش خود کنتور زدید!؟
23302
