سریال “مو به مو” با دست پُر آمد
به گزارش تیکاگو به نقل از سلام نو
به گزارش سلام نو، مرتضی کوه مسکن: تازه ترین محصول شبکه خانگی سریالی است با نام “مو به مو” ساخته پرویز شهبازی از فیلمسازان گزیده کار و باوسواس سینمای ایران است و از همین ابتدای سریال نیز شاهد حضور نوعی وسواس کنترلشدهتر هم در داستان پردازی و هم در ساختار اثر هستیم.
سریال “مو به مو” داستان مردی از طبقه متوسط است که در حال نوعی فروپاشی و درغلتیدن به طبقه ی پایین است و هرچه تلاش میکند به در بسته میخورد تا اینکه یک اتفاق همه چیز را برعکس میکند؛ درست مثل خواب و رویا و فانتزی هایی که همه ما در سر داریم.
نخست باید از شخصیت پردازی خوب و بازیهای باندازه و با پرهیز از غلو کار گفت که باعث میشود مخاطب خیلی زود با کار ارتباط گیرد و حس کند شخصیت ها را جایی دوروبر خود دیده و آنها را میشناسد و سپس باید از رنگ و نور سیاهروشن کار، انداره نماها و قاب بندی هایی گفت که گاه تکرار میشوند به جهت تداعی تسلسلی که اول شخص بدان دچار شده ولی نه چشم را میزنند و نه به دام سیاهنمایی میافتند.
“مو به مو” چنان واقعیت و کابوس را در هم آمیخته که گاهی نه فقط اول شخص بلکه مخاطب به گمراهی می افتد که آنچه در حال رخ دادن است عین واقعیت است یا احیانا خوابی که این جوانِ در مرز فروپاشی را حسابی لرزانده؟ این ویژگی از نگاه کدر جامعه ای میآید که بخصوص در کلانشهرها همه چیز را فدای پول کرده و متاسفانه اغلب آن سنتِ صبر و تحمل که یک عمر توصیهاش را نمودند، نیز از این جامعه رخت بربسته و دیگر نمیتوان حتی به شریک یک عمرت هم اعتماد کنی؛ عدم اعتماد را “مو به مو” در جامعه شهری خوب درآورده و احتمالا راه نجات هم باید رجوع به همان عقبه و ریشهها باشد.
پلتفرم شیدا که با سریال اجتماعی آبان حضوری موفق در شبکه خانگی داشت و این موفقیت را با سریال اقتباسی بامداد خمار ادامه داد حالا با سریال مو به مو که نوعی کمدی-سیاه است نشان داده قصد دارد با کیفی گرایی، استاندارد سریال سازی شبکه خانگی را به زمانی برگرداند که سریالهایی مثل شهرزاد عرضه میشد و مخاطبان را حسابی جذب میکرد.
