هر زمان که ارتش ایالات متحده تجهیزات جدیدی را وارد میدان می‌کند، در طول زمان به اصلاحات و ارتقاءهای مختلفی از آن پلتفرم ها می‌پردازد. به جای جایگزینی کامل تفنگ M-16 در طول جنگ ویتنام، ارتش ایالات متحده آن را به M-16A1 و مدتی بعد، M-16A2 تغییر داد. این رویه برای همه چیز از اسلحه و کامیون گرفته تا تانک و جت جنگنده صادق است. هنگامی که جت‌های جنگنده ارتقا پیدا می‌کنند، اغلب پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینه فناوری، سیستم‌های تسلیحاتی و موارد دیگر حاصل می‌شود.
جنگنده ها نیز می توانند در طول عمر خود در چندین نوع و مدل ساخته شوند و F/A-18 نیز از این قاعده مستثنی نیست. این هواپیما برای اولین بار در سال ۱۹۸۳ برای تفنگداران دریایی ایالات متحده وارد سرویس شد و از آن زمان تاکنون در خدمت باقی مانده است. روشی که باعث شده این جنگنده ۴۰ سال بعد از معرفی همچنان رقابتی بماند، به لطف تغییرات زیادی است که در طول سال ها صورت گرفته است. این روزها، ایالات متحده از F/A-18 Hornet اورجینال استفاده نمی‌کند — و تفنگداران دریایی این کشور با F/A-18 Super Hornet پرواز می کنند.
نام جدید صرفاً به این دلیل نبود که هواپیما بروزرسانی‌های نرم‌افزاری جدید و چند موشک پر زرق و برق را دریافت کرد. این نام به این دلیل انتخاب شد که F/A-18 Super Hornet یک نسخه بسیار بهبود یافته نسبت به نسخه اورجینال است که تحت بازسازی های اساسی از نظر اندازه و وزن بدنه، مصرف سوخت، ایستگاه های تسلیحاتی، انعطاف پذیری ماموریت، کاهش نیاز به تعمیر و نگهداری، سیستم راداری بهبود یافته و موشک های پیشرفته تر و غیره قرار گرفته است. بنابراین، Super Hornet چیزی بیش از یک ارتقای صرف است.
F/A-18A/B/C/D Hornet
F/A-18 به این دلیل ساخته شد که نیروی دریایی و تفنگداران دریایی ایالات متحده به یک جنگنده چند منظوره همه کاره نیاز داشتند. در حالت ایده آل، این جنگنده باید قادر به درگیری با دشمنان در زمین و هوا، پشتیبانی هوایی نزدیک، عملیات شناسایی، نظارت و جاسوسی هوایی (ISR) و غیره می بود. این برنامه منجر به توسعه F/A-18 Hornet شد که برای اولین بار در سال ۱۹۷۸ پرواز کرده و سرانجام در سال ۱۹۸۳ وارد سرویس شد.
F/A-18 در طول دهه ۱۹۸۰ یک هواپیمای بسیار توانمند بود و چندین بار ارتقاء یافت، که با نسخه F-18A شروع شده و با B، C و D ادامه یافت. در تمام این ارتقاها، این جنگنده همچنان با نام F-18 Hornet شناخته می شد و این جنگنده مرگبارتر، ایمن تر و یک دشمن توانمند برای هواپیماهای دشمن نیز شد. تولید مدل های C و D در سال ۲۰۰۰ به پایان رسید که راه را برای توسعه سری E و F هموار کرد، نسخه هایی که هر دو تحت عنوان Super Hornet قرار می گیرند.
هر نسخه دارای چند تغییر در طراحی کلی هواپیما بود. سری A یک جنگنده تک صندلی بود در حالی که B دو سرنشین داشت. نسخه C یک نسخه بهبود یافته از نسخه A این هواپیما بود که توانایی حمل سلاح های پیشرفته تری را داشت و D نسخه بهبود یافته C بود، اما یک هواپیمای دو نفره بود که فقط توسط تفنگداران دریایی استفاده می شد. در حالی که هر یک از این نسخه ها به خوبی به ارتش ایالات متحده خدمت کردند، انتقال به قرن بیست و یکم به طور قابل توجهی به چیزی بیش از آنچه سری های A، B، C یا D می توانستند ارائه دهند، نیاز داشت. با این حال، با وجود پیشرفت‌ها، هواپیماهای قدیمی همچنان جنگنده‌های توانمندی هستند، از این رو بسیاری از کشورها هنوز F/A-18 Hornet را در ارتش های خود فعال نگه داشته اند.
پیشرفت های F/A-18E/F Super Hornet نسبت به مدل های قبلی خود
مدل‌های F-18E و F به قدری از نسخه اورجینال اف-۱۸ متفاوت هستند که ارتش تصمیم گرفت برای جلوگیری از اشتباه گرفته شدن، نام هواپیما را به «سوپر هورنت» تغییر دهد، اگرچه در استفاده عملیاتی به‌طور غیررسمی «Rhino» نامیده می‌شود تا از اشتباه گرفتن بیشتر در جریان عملیات روی عرشه پرواز ناوهای هواپیمابر جلوگیری شود. تفاوت بین چهار سری اول و دو سری بعدی آنقدر زیاد است که سوپر هورنت تقریباً شبیه یک هواپیمای کاملاً متفاوت است. سوپر هورنت درس‌هایی را که نیروی دریایی ایالات متحده از چهار فروند F/A-18 قبلی آموخته بود، در طراحی خود گنجانده است، از جمله پیشرفت‌های متعددی در همه حوزه ها.
F/A-18 Super Hornet قیمت بیشتری نسبت به نسخه اورجینال دارد و ۲۰ درصد بزرگتر از مدل های قبلی خود است، در حالی که مساحت بال آن نیز ۲۵ درصد بیشتر است. علاوه بر این، Super Hornet در حالت خالی حدود ۳,۱۷۵ کیلوگرم سنگین تر از نسخه های قبلی است، در حالی که این عدد در حالت حداکثر وزن به ۳,۶۲۹ کیلوگرم می رسد. سوپر هورنت می تواند ۳۳ درصد سوخت بیشتری را در مخازن داخلی خود نگه دارد، به لطف افزایش جثه اش، که محدوده ماموریت رهگیری آن را تا ۴۱ درصد و استقامت آن را ۵۰ درصد افزایش می دهد.
علاوه بر این، سوپر هورنت دارای دو ایستگاه مهمات اضافی است که تعداد آن ها را به حداثر ۱۱ مورد می رساند، در کنار پیشرفت های دیگری که انجام انواع ماموریت های بیشتری را ممکن می کند. با وجود پیشرفت های متعدد و اندازه بزرگ تر، سوپر هورنت به طور شگفت انگیزی به تعمیر و نگهداری کمتری نیاز دارد. این هواپیما همچنین قادر به حمل سلاح های پیشرفته تر و در تعداد بیشتری است.
بنابراین، با مقایسه هورنت با سوپر هورنت، واضح است که دومی توانمندتر است، البته بزرگتر و گرانتر. با این وجود، این هواپیما آنقدر توانمند و کارآمد است که بتواند در میان ناوگانی دائماً در حال بزرگ شدن از جنگنده های نسل پنجمی، همچنان قابل رقابت باقی بماند.
