برنامه بحث برانگیز F-35 در سال ۱۹۹۷ شروع شد، زمانی که لاکهید مارتین قراردادی ۷۵۰ میلیون دلاری برای ساخت نسل جدید جت جنگنده ای که می توانست جایگزین بسیاری از هواپیماهای قدیمی ارتش ایالات متحده شود، دریافت کرد. بعد از این که لاکهید سرانجام بوئینگ را برای این قرارداد شکست داد، نزدیک به یک دهه را صرف ساخت هواپیمایی کرد که به عنوان یکی از پیشرفته‌ترین جت‌های جهان شناخته می شود. این جنگنده به F-35 معروف بود، اما از آنجایی که هواپیماهای نظامی آمریکایی القاب خاص خود را دارند، این جنگنده نیز باید لقبی می داشت. با این وجود علاقه مندان به حوزه هوافضا و نظامی نمی دانستند چه نام دیگری باید بر آن بگذارند و کسانی که مسئول نامگذاری اف-۳۵ بودند اشاره ای به نام آن نداشتند. اما این اتفاق در سال ۲۰۰۶ افتاد.
نیروی هوایی F-22 را رپتور نامید، بنابراین F-35 می توانستبه همان راحتی نامی از یک دایناسور ترسناک دریافت کند، همانطور که F-15 Eagle و F-16 Falcon هر دو به نام پرندگان نامگذاری شدند. ژنرال تی مایکل موزلی از نیروی هوایی ایالات متحده در جولای ۲۰۰۶ لقب جنگنده تهاجمی مشترک را اعلام کرد و گفت: «در سفرهایم، خلبانان پیشنهادات فوق العاده ای به من دادند که در آینده نزدیک از آن ها روی سیستم های تسلیحاتی جدید نیروی هوایی استفاده خواهیم کرد. لقب ا-۳۵، لایتنینگ ۲، یک پیروزی برای میراث و فرهنگ هوانوردی بود». Lightning II به معنای صاعقه ۲ نیرویی از طبیعت در نظر گرفته می شد. قبل از اینکه دشمن صدای غرش حمله را بشنود، این جنگنده با دقت ضربه زده و رفته بود.
اعداد بعد از نام لایتنینگ از P-38 جنگ جهانی دوم گرفته شده است که قبلاً نام صاعقه را داشت. این اولین بار نیست که نیروهای مسلح ایالات متحده از نامی دوباره برای یک سیستم تسلیحاتی خود استفاده می کنند. نیروی دریایی ایالات متحده سابقه طولانی در استفاده مجدد از نام کشتی های قدیمی خود دارد.
پی-۳۸ لایتنینگ قهرمانی بر فراز اقیانوس آرام در جنگ جهانی دوم بود
P-38 Lightning یک جنگنده ضربتی با طراحی منحصر به فرد بود که آلمانی‌ها آن را Der Gabelschwanz Teufel یا به انگلیسی «شیطان دم چنگالی» می نامیدند، زیرا در حقیقت مانند نامش یک نیروی طبیعت بسیار هولناک بود. پی-۳۸ هواپیمای استانداردی بود که توسط خلبانان نیروی هوایی ایالات متحده بر فراز اقیانوس آرام پرواز می کرد و حتی هواپیمای طراح عملیات حمله به پرل هاربر، دریاسالار ایسوروکو یاماموتو را سرنگون کرد. این هواپیما ابتدا در شمال آفریقا و سپس اروپا فعالیت کرد، جایی که از آن برای اسکورت بمب افکن ها در مسیر پرواز به سوی آلمان استفاده می شد. هفت تا از هشت تک خال برتر در پهنه نبرد اقیانوس آرام در طول جنگ جهانی دوم، از جمله سرگرد ریچارد بونگ و سرگرد توماس مک گوایر، با P-38 lightning پرواز می کردند. بونگ و مک گوایر به ترتیب ۴۰ و ۳۸ شکار موفق در پرواز با P-38 Lightning به دست آوردند.
پی-۳۸ یک جنگنده دو موتوره بود که اولین مدل تولید انبوه آن در نسخه P-38E رخ داد و با هر بار تغییر ارتقاء یافت. P-38F بود که ریل های ستونی را برای بمب‌ها یا مخازن سوخت خارجی معرفی کرد، حالی که P-38H موتور Allison V-1710 را با نسخه‌ای قدرتمندتر جایگزین کرد. مدل J در زمینه گرمایش کابین خلبان، خنک‌کننده موتور، شیشه داشبورد صاف ضد گلوله، مخازن بزرگ‌تر سوخت داخلی و مانورپذیری هواپیما بهبود یافته بود.
لایتنینگ به چهار مسلسل کالیبر .۵۰ و یک توپ ۲۰ میلی متری مجهر شده بود. با دو موتور Allison V-1710 که هر کدام ۱,۴۷۵ اسب بخار قدرت تولید می کردند، می توانست به سرعت بیش از ۶۶۰ کیلومتر در ساعت برسد. بیش از ۱۰,۰۰۰ فروند لایتنینگ ساخته شد و مدل نهایی آن P-38L بود.
