دالاهو 110، پهپاد رزمی–شناسایی جدید ایران که زمین بازی را عوض میکند
به گزارش تیکاگو به نقل ازگجت نیوز
ارسال شده توسط: پوریا هاشم پور 21 آذر 1404 ساعت 15:56
پهپاد انهدامی دالاهو 110 ایران با ترکیب فناوریهای پیشرفته و توان رزمی دقیق، در ردیف پهپادهای نسل جدید منطقه قرار میگیرد.
در میدانهای مدرن، برنده کسی است که آسمان را بهتر ببیند، هدف را دقیقتر بزند و تا ساعتها در سکوت مطلق دشمن را زیر نظر داشته باشد. اینجاست که پروژه پهپاد رزمی–شناسایی دالاهو 110 معنای تازهای پیدا میکند. این پهپاد فقط یک پرنده بدون سرنشین دیگر نیست؛ بلکه تجلی اندیشهای است که میخواهد تعادل قدرت هوایی به مانند دستاوردهایی نظیر پهپاد مسلح مهاجر ۱۰ از نو تعریف کند. در این بخش از اخبار نظامی با این دستاورد جدید کشورمان بیشتر آشنا میشویم.
فهرست مطالب
پهپاد دالاهو 110، چشم بیدار ایران در آسمان
از همان لحظهای که نخستین تصاویر و مشخصات پهپاد دالاهو 110 منتشر شد، برای کارشناسان روشن بود که با یک پهپاد معمولی سروکار نداریم. این پهپاد نه محصول آزمایشگاهی کوتاهمدت، بلکه نتیجه سالها تجربه میدانی، عملیاتهای برونمرزی و انباشت دانش ترکیبی در حوزه مهندسی پرندههای بیسرنشین است.
این دستاورد قرار است شکافهای عملیاتی مزمن در ساختار پهپادی ایران را پر کند: از برد زیاد و ماندگاری پروازی طولانی گرفته تا توان حمل مهمات هدایتشونده دقیق، سامانههای شناسایی الکترواپتیکی حجیم و باکیفیت بالا، و مهمتر از همه قابلیت انجام مأموریت کامل در سکوت رادیویی. دالاهو–۱۱۰ در واقع پاسخی نظامیافته به نیاز نیروهای عملیاتی است؛ پهپادی که نه برای نمایشگاه، بلکه برای میدان ساخته شده است. طراحان هدف ساخت این پهپاد را افزایش پایداری مأموریت در بردهای عمیق و شرایط تهدید بالا عنوان کردهاند.
بیشتر بخوانید 
بدنه پهپاد دالاهو 110 آمیزهای از سادگی مهندسی و کارآمدی عملیاتی است. خبری از خطوط پر زرق و برق یا بدنههای ماژولار نامتعارف نیست. فرم کلی در راستای حداکثر بهرهوری از سوخت و دستیابی به راندمان آیرودینامیکی بالا شکل گرفته است. بالهای کشیده آن نشاندهنده تمرکز روی پرواز پایدار و کممصرف در ارتفاع زیاد است. دم V شکل با زاویه بهینه شده ضمن کاهش وزن سازه، موجب افزایش چابکی در اصلاح مسیر و مانورهای اجتنابی میشود. بدنه مرکزی آن نیز توانایی حمل ترکیبی از سامانههای نظارتی، بارهای تاکتیکی و مهمات هوشمند ساخت داخل را دارد.
در قلب این پهپاد، یک پیشران توربوپراپ بهینهشده با مصرف سوخت پایین نصب شده که میتواند دالاهو را تا بیش از ۲۴ ساعت در آسمان نگه دارد. سامانههای کنترلی از نوع پرواز خودکار ترکیبی هستند؛ با استفاده از ناوبری و الگوریتمهای تصحیح مداوم که حتی در شرایط اخلال GPS، مسیر را با کمترین انحراف حفظ میکنند. سامانه مدیریت توان و کنترل پرواز از نسل جدید واحدهای پراسسور دیجیتال استفاده میکند که پیشتر در پهپادهای شاهد و مهاجر دیده شده بود اما اکنون با توان بیشتر پردازش داده عمل میکند.
ترکیب ماندگاری طولانی و قدرت ضربت دقیق آن یعنی فرمانده میدان، همواره «چشمی بیدار» بر روی منطقه دارد؛ چشمی که هم میبیند، هم تحلیل میکند و هم در صورت لزوم وارد عمل میشود. بهبیان سادهتر، این پهپاد برای جنگ ساخته شده، نه برای نمایش. برای همین است که بسیاری از ناظران منطقهای از دالاهو بهعنوان «بلندیِ دست ایران در آسمان» یاد میکنند.
سامانه الکترواپتیک و تهاجم ترکیبی دالاهو‑۱۱۰
در ساختار هدفمند و پیشرفته پهپاد دالاهو 110، سامانه الکترواپتیک و حسگرهای نظارتی نقشی حیاتی دارد و عملاً مغز دیداری پرنده محسوب میشود. این سامانه از حسگرهای روز و شب، دوربینهای زومدار اپتیکی بلندبرد و سنسورهای فروسرخ چندطیفی تشکیل شده که میتواند اهداف کوچک را از دهها کیلومتر در شرایط روز، شب یا مه و گردوغبار شناسایی کند.
قابلیت تثبیت تصویر با ژیروسکوپ و پردازش سریع باعث شده دالاهو نهتنها برای شناسایی، بلکه برای هدایت مستقیم مهمات نقطهزن مبتنی بر تصویر حرارتی و اپتیکی استفاده شود؛ یعنی پهپاد بتواند خودش هدف را تشخیص دهد و بدون وابستگی به هدایت خارجی آن را منهدم کند.
توان تهاجمی دالاهو نیز فراتر از پهپادهای شناسایی مسلح معمولی است. در زیر بالها دو پایلون نصب شده که امکان حمل انواع بمبهای هدایتشده، مهمات ضدزره کوتاهبرد و سرجنگیهای سبک را میدهد. این تنوع تسلیحاتی باعث شده بتوان از دالاهو برای طیفی از مأموریتها شامل شکار خودروهای تاکتیکی تا انهدام تجمع نیرو یا اهداف لحظهای بهره گرفت.
نسبت بار مفید به جرم پرنده نشان میدهد طراحی دقیق و بهینهای برای حفظ چابکی در عین توان رزمی بالا بهکار رفته است. پیشران دالاهو بر پایه موتور توربوپراپ کممصرف با سامانه سوخترسانی الکترونیکی توسعه یافته تا ضمن کاهش مصرف و ارتعاش، بتواند ساعتها در ارتفاع متوسط پرواز مداوم داشته باشد. این ویژگی، امکان اجرای مأموریتهای طولانی بدون فشار بر اجزای مکانیکی را فراهم کرده و به پرنده پایداری حرارتی و سازهای بالایی داده است.
در بخش کنترل نیز از نسل جدید اتوپایلوتهای بومی استفاده شده که اکنون یکی از نقاط قوت صنایع پهپادی ایران محسوب میشوند. این سامانهها توان پرواز کاملاً خودکار، برگشت خودکار به پایگاه، قفل مسیر و پایش پیوسته را دارند و دقت هدایت و پایداری پرواز را بهشدت افزایش دادهاند.
همچنین بخوانید 
ارتباطات دالاهو، برگ برنده دیگر آن است. سیستم پیوند داده دارای ارتباط مستقیم خط دید و لینک رمزگذاریشده امن با الگوریتم جهش فرکانسی است؛ به این معنا که پهپاد میتواند تا فواصل طولانی با مرکز کنترل در ارتباط بماند و در برابر اخلالهای الکترونیکی دشمن مقاومت کند. اگر پیوند اصلی از دست برود، دالاهو بهصورت خودکار وارد حالت پرواز مستقل میشود و مأموریت را حفظ میکند.
پهپاد دالاهو 110 یکی از معدود پهپادهایی است که هم بهعنوان سکوی رزمی طراحی شده و هم وظیفه شناسایی بلندمدت را برعهده دارد؛ پلتفرمی چندمنظوره که میتواند ساعتها در آسمان باقی بماند، دادههای میدانی جمعآوری کند، تحلیل انجام دهد و در همان مأموریت هدف را نابود سازد. این ترکیب هوشمند شناسایی و تهاجم، همان چیزی است که امروزه کشورهای پیشرفته جهان با سرمایهگذاریهای کلان بهدنبال دستیابی به آن هستند و اکنون کشورمان با پهپاد دالاهو 110 صاحب چنین توانایی شده است.
پایداری، تسلیحات نقطهزن و خودکفایی در میدان نبرد
دالاهو–۱۱۰ محصولی است که فلسفه طراحی آن بر کارایی واقعی در میدان نبرد استوار شده، نه بر جلوهگری در نمایشگاهها یا رزمایشهای نمایشی. ترکیب چهار محور کلیدی شامل پایداری پروازی طولانی، سامانه حسگرهای پیشرفته، تسلیحات نقطهزن دقیق و مقاومت قدرتمند در برابر جنگ الکترونیک باعث شده این پهپاد از نظر عملیاتی در رده هواگردهای رزمی مدرن جای گیرد.
برخلاف پهپادهای سنگینتر نظیر «کمان» یا «فطرس»، دالاهو–۱۱۰ در کلاس میانوزن عملیاتی تعریف میشود و آمادهسازی سریع، نیاز حداقلی به زیرساخت زمینی و انعطاف بالا در جابهجایی را ارائه میدهد. این پهپاد را میتوان از هر باند متوسط یا حتی از سکوی متحرک بهراحتی راهاندازی کرد، بدون آنکه وابستگی جدی به تجهیزات پشتیبانی داشته باشد. در مأموریتهای تاکتیکی، این امکان چابکی میدان را چند برابر میکند؛ دالاهو میتواند در عرض چند دقیقه از وضعیت آمادهباش به وضعیت پرواز رزمی برسد و پس از اجرای مأموریت، سریع به پایگاه یا نقطه فرود موقت بازگردد.
از نظر پایداری سازهای و رفتار پروازی نیز در آزمایشهای میدانی نشان داده که طراحی آیرودینامیک آن با بالهای کشیده و سطوح کنترلی دقیق، مقاومت بالایی در برابر آشفتگیهای جوی دارد. در ارتفاعهای متوسط، تلاطم و بادهای متناوب تأثیر کمی بر مسیر و زاویه پروازی آن میگذارند و همین موضوع کیفیت تصویربرداری و دقت هدایت مهمات را حفظ میکند. در مأموریتهای طولانیمدت، ثبات در کنترل و حفظ ارتفاع دقیق، شرط حیاتی برای انتقال دادههای پایدار و اجرای ضربات نقطهای است و دالاهو در این زمینه نیز عملکردی همسطح پهپادهای پیشرفته بینالمللی دارد.
سامانههای الکترواپتیک آن با تثبیت چندمحوره و حسگرهای فروسرخ نسل جدید قادرند اهداف متحرک را در شرایط دشوار نوری رهگیری کنند، درحالیکه حفاظت الکترونیکی چندلایه از لینک داده پهپاد در برابر حملات سیگنال و اخلال راداری محافظت میکند. این مقاومت در برابر جنگ الکترونیک سبب شده دالاهو بتواند حتی در شرایط قطع ارتباط موقت، مأموریت را بصورت مستقل کامل کند. نکته فنی قابل اشاره این است که بهعنوان پهپاد میانوزن، ظرفیت بارگذاری آن محدودتر از مدلهای سنگینتر است؛ فضایی برای افزودن تعداد زیاد مهمات یا حسگرهای حجیم وجود ندارد. اما این نکته بههیچوجه ضعف طراحی نیست بلکه ویژگی ذاتی این کلاس است.
بلوغ فناوری پهپادی ایران در قامت دالاهو‑۱۱۰
دالاهو‑۱۱۰ نمونهای شاخص از نسل تازه پهپادهای ایرانی است که با رویکردی کاملاً کاربردی طراحی شده و نقطه تمرکز آن پایداری عملیاتی با هزینه پایین است؛ عاملی که همیشه یکی از مزایای اصلی پهپادهای ساخت ایران بوده و در دالاهو به شکلی چشمگیر به بلوغ رسیده است. هزینه بهرهبرداری اندک سبب میشود بتوان این پهپاد را مرتب در مأموریتهای گوناگون به کار گرفت. در شرایطی که مأموریتهای متعدد در جبهههای مختلف نیاز به پوشش همزمان دارند، این ویژگی به مزیتی استراتژیک و تعیینکننده تبدیل میشود.
در بخش فناوری ساخت، پهپاد دالاهو 110 نشاندهنده بلوغ فنی قابلتوجهی در صنعت کامپوزیت ایران است. پوسته چندلایه بدنه با استفاده از الیاف کربن و رزینهای دمایبالا ساخته شده و نسبت وزن به مقاومت سازهای در آن به سطح قابلتحسینی رسیده است. سطح بدنه صاف، بدون موج و با پوشش ضدتابش طراحی شده که نشانهای از تولید صنعتی و نه محدود است. این دقت در فرآیند ساخت، اعتماد عملیاتی را بالا میبرد؛ یعنی واحدهای رزمی میتوانند دالاهو را با اطمینان طولانیتر در مأموریتهای فشرده و شرایط سخت جوی به کار گیرند.
بیشتر بخوانید 
از نظر فلسفه طراحی، دالاهو پهپادی است که در حد مأموریت تعریفشده خود عمل میکند؛ نه تلاشی برای تقلید از نمونههای بسیار پیشرفته انجام داده و نه وعدههایی فراتر از ظرفیت خود داده است. ترکیب ماندگاری پروازی بالا، سامانه دید الکترواپتیک و فروسرخ قدرتمند، توان تهاجمی متناسب با کلاس میانوزن و قابلیت پرواز در حالت سکوت رادیویی، مجموعهای است که نیاز مأموریتهای واقعی را کاملاً پاسخ میدهد.
اما شاید مهمترین جنبه دالاهو‑۱۱۰، نقش نمادین آن در مسیر توسعه پهپادهای ایرانی باشد. این هواگرد تنها یک سامانه جنگی نیست، بلکه یک نشانه از بلوغ صنعتی و تکامل تدریجی برنامه پهپادی کشور است. ایران از پهپادهای سبک شناسایی در دهه هفتاد به پلتفرمهایی رسیده که امروزه توان رزمی، پایش و حمل مهمات نقطهزن را توأمان دارند. کارشناسان در این زمینه اشاره میکنند که برای ارزیابی توان پهپادی ایران در چند سال اخیر، کافی است دالاهو‑۱۱۰ را نگاه کرد.
