غزال زیاری: انسان شناسان دانشگاه وسترن واشنگتن و دانشگاه ییل در یک مطالعه طولانی درباره اندازه بدن و مغز انسان، تحقیقات کاملی را در مورد تعداد نوزادان متولدشده دریک زایمان در خانواده پستانداران انجام دادند.
پس از انجام تحقیقات و آزمایش‌های جامع، محققان این باور عمومی که می‌گفت نخستی‌سان‌هایی مثل لمور، لوریس، تامارین و مارموست که به‌طور منظم دوقلو یا سه‌قلو به دنیا می‌آورند، استثنایی بر قاعده کلی هستند را رد کردند. نخستی‌سانان معمولاً یک نوزاد به دنیا می‌آورند.
وقتی دوقلوزایی عادی بود
بااین‌وجود، ۶۰ میلیون سال پیش داشتن فرزندان دوقلو در نخستی‌سانان، امری عادی بود. این نتیجه، هر آنچه دانشمندان درست می‌دانستند را تغییر داد. نکته قانع‌کننده‌تر این است که آن نقطه در تکامل ما، زمانی که نخستی‌سانان به‌گونه‌ای تبدیل شدند که یک نوزاد به دنیا می‌آوردند، با انسفالیزاسیون و افزایش تکاملی در اندازه و پیچیدگی مغز هم‌زمان بود.
گرچه امروزه دوقلوزایی امری نادر است، اما نتیجه یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که تعداد نوزادان متولدشده دریک زایمان در تکامل پستانداران و تعیین اینکه آیا یک گونه زندگی کند یا سریعی خواهد داشت، نقشی اساسی ایفا می‌کند.
جک مک براید و تسلا مونسون چندین سال است که به بررسی تعداد نوزادان متولدشده دریک زایمان می‌پردازند؛ آن‌ها در مطالعه‌شان، این استدلال را ارائه کردند: «ارزیابی این ویژگی تاریخ حیات در سرتاسر درخت تکاملی پستانداران، می‌تواند فرآیندهای تکاملی که تکامل انسان را شکل می‌دهند روشن کند.»
این محققان که بعید می‌دانستند که تحقیقشان روایت کنونی را رد کند، قصد داشتند بررسی گسترده و عمیق‌تری بر روی تعداد نوزادانی که اجداد ما به دنیا می‌آوردند انجام دهند.
آن‌ها برای مطالعه الگوها، با استفاده از الگوریتم‌های ریاضی، تعداد نوزادان متولدشده دریک زایمان را در ۱۰۰۰ پستاندار ترسیم کردند؛ اما ازآنجاکه فسیل‌های خانوادگی بسیار نادرند، آن‌ها داده‌هایشان را از نمونه‌های زنده استخراج کرده و برای جمع‌آوری داده‌های انسان‌شناختی در مورد بارداری و اندازه بدن در هنگام تولد و بزرگ‌سالی، در پایگاه‌های داده‌های عمومی جستجو کردند و درعین‌حال برای مطالعه بیشتر این روابط، آزمایش‌های آماری متعددی را انجام دادند.
تحقیقات آن‌ها نشان داد که این ویژگی تاریخ زندگی، به‌طور قابل‌توجهی با طول بارداری در ارتباط است: «حاملگی چند جنینی در نخستی‌سانان( به‌صورت دوقلو و سه‌قلو) با اندازه مغز و بدن کوچک‌تر، بارداری کوتاه‌تر و رشد سریع مرتبط هستند.»
این در حالی است که انسان‌ها طول عمری طولانی، رشد آهسته، بارداری طولانی و اندازه‌های مغز و بدن بزرگی دارند و ما تمایل داریم تا تک قلو به دنیا بیاوریم. پس آیا ارتباطی بین این شرایط خاص در توانایی ما برای حضور در اینجا و کاهش تکاملی تعداد نوزادان متولدشده دریک زایمان وجود دارد؟ بله.
حدود ۵۰ میلیون سال پیش، پیشینیان ما درنهایت شروع به توسعه مغزهای بزرگ‌تر کردند تا بتوانند یادگیری پیچیده را تمرین کنند.
یک جنین در رحم و مغزی بزرگ‌تر
به‌طور تصادفی، محققان کشف کردند که در همان زمان، به‌طور طبیعی تعداد نوزادان متولدشده دریک زایمان در نخستی‌سانان به‌جز درتعداد معدودی کاهش یافت و همین باعث شد تا تنها جنین موجود در رحم فضای بیشتری برای رشد بدن و درنتیجه مغز بزرگ‌تری داشته باشد.
علاوه براین، آن‌ها مشاهده کردند که تغییر بین دوقلوزایی و تک‌قلو زایی چندین بار اتفاق افتاده و درنتیجه انسان‌شناسان دریافتند که داشتن یک فرزند درواقع برای بقا و تکامل گونه از داشتن دو فرزند مفیدتر است.
البته باید در نظر داشت که شرایط در طول ۶۰ میلیون سال گذشته تغییرات زیادی داشته و حالا بهره‌گیری از روش‌های مدرن باروری، باعث افزایش پدیده دوقلوزایی شده است؛ اما جالب است بدانیم که روزگاری در دنیا دوقلوزایی امری کاملا عادی بوده؛ اما ما به‌طور طبیعی تکامل یافتیم تا یک فرزند داشته باشیم و بتوانیم به نقطه‌ای که امروز هستیم برسیم.
در حقیقت دوقلوزایی راهی طبیعی بود تا اینکه راه طبیعی دیگری سودمندتر واقع شد؛ بنابراین دوقلوزایی به‌طور جدایی‌ناپذیری با تاریخ ژنتیکی ما گره‌خورده است.
منبع: interestingengineering
۵۸۳۲۱
