ساختن فیلم‌های تریلر سیاسی قوی و باکیفیت کار دشواری است، اما وقتی خوب ساخته شوند می‌توانند بسیار سرگرم‌کننده باشند. به نظر می رسد که در سال های اخیر از محبوبیت (و کیفیت) فیلم های سیاسی کاسته شده است، شاید به این دلیل که حتی قابل باورترین روایت های آنها نیز برای رقابت با دیوانه واری داستان های سیاسی واقعی ضعف دارند. با این حال، تاریخ سینما مملو از جواهراتی در ژانر تریلر سیاسی است که طرفداران این ژانر فرعی باید کشفشان کنند. در ادامه این مطلب شما را با ۱۰ فیلم تریلر سیاسی آشنا خواهیم کرد که هر کسی باید دستکم یکبار ببیند.
۱۰ تریلر سیاسی که هر کسی باید یکبار ببیند
۱۰- The Ides of March (۲۰۱۱)
۹- JFK (۱۹۹۱)
۸- Munich (۲۰۰۵)
۷- Blow Out (۱۹۸۱)
۶- Argo (۲۰۱۲)
۵- Reality (۲۰۲۳)
۴- The Conversation (۱۹۷۴)
۳- All the President’s Men (۱۹۷۶)
۲- Bridge of Spies (۲۰۱۵)
۱- The Manchurian Candidate (۱۹۶۲)
۱۰- The Ides of March (۲۰۱۱)
The Ides of March فیلمی با حضور جفت فوق العاده رایان گاسلینگ در نقش بازیگر نقش اول و جورج کلونی در نقش کارگردان بود که بازیگران با استعدادی مانند فیلیپ سیمور هافمن، پل جیاماتی و ماریسا تومی آن ها را همراهی می کردند. گاسلینگ نقش استیون را بازی می کند، یک مدیر کمپین آرمان‌گرا برای فرماندار مایک موریس (کلونی) که نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری است. پس از افشای اسراری خبرساز و مهم، استیون خود را در شبکه ای از خیانت و فساد می یابد.
این فیلم یک بررسی عالی از ایده آلیسم سیاسی است که بر بازی های قوی و نویسندگی دقیق استوار است. همچنین نیمه ماه مارس تصویری فراگیر و غرق کننده از سیاست در اوایل دوران اوباماست. زمان بسیار ساده تر از امروز، اما در عین حال با مشکلاتی بیش از حد معمول. نیمه ماه مارس به‌عنوان یک درام قوی شروع می‌شود، اما هرچه پیش می‌رود جذاب‌تر می‌شود و به نقطه اوج تنش‌آمیز می‌رسد که ثابت می‌کند فیلم‌ها می‌توانند هم هوشمندانه و هم سرگرم‌کننده باشند.
۹- JFK (۱۹۹۱)
تئوری‌های توطئه سیاسی این روزها بسیار خبرساز هستند و یکی از بهترین فیلم‌ها درباره ذهنیت توطئه‌آمیز، JFK ساخته الیور استون است. این درام در مورد دادستان ناحیه نیواورلئان، جیم گاریسون (کوین کاستنر) است که تحقیقاتی را درباره وقایع مربوط به ترور جان اف کندی آغاز می کند. تکاپوی بی‌وقفه گاریسون برای یافتن حقیقت، او را به هزارتوی فرضیه‌ها، شاهدان مشکوک و پنهان‌کاری‌های دولتی سوق می‌دهد.
برخی دقت تاریخی فیلم را به نقد کشیده اند، اما JFK همچنان به عنوان یک کاوش با روایت سریع و قوی در مورد قدرت سیاسی و فریب بسیار خوب عمل می کند. همچنین این فیلم به موضوع مهم خشم بسیاری از مردم از دولت و این احساس گسترده است که قدرت ها چیزی را پنهان می کنند. به طور کلی، جی اف کی فیلم بزرگی است (بیش از سه ساعت طول دارد)، جسورانه، و بحث برانگیز، مملو از اشتباهات روایی و تئوری های فانتزی، اما همچنان جذاب و قابل ستایش است. علیرغم تمام نقدها، استون با این فیلم تعهد خود به فیلمسازی را نشان داد.
۸- Munich (۲۰۰۵)
در سوی دیگر این طیف، فیلم مونیخ ساخته استیون اسپیلبرگ قرار دارد که بازآفرینی بسیار سنجیده‌تری از یک اتفاق تاریخی واقعی است. این فیلم روایتی دلخراش از واکنش دولت اسرائیل به ربایش و کشتار ورزشکاران اسرائیلی در المپیک ۱۹۷۲ مونیخ است. اریک بانا در نقش عامل موساد که وظیفه رهبری یک تیم مخفی را برای از بین بردن افراد مسئول در این گروگانگیری دارد، یکی از بهترین بازی های دوران حرفه ایش را ارائه می دهد. در حالی که تیم ماموریت خود را انجام می دهد، بار اخلاقی و روانی اعمال اعضای گروه شروع به سنگینی بر شانه هایشان می کند.
حادثه گروگانگیری ورزشکاران اسرائیلی در المپیک مونیخ داستان بسیار چالش برانگیزی برای یک فیلم بود، اما اسپیلبرگ بسیار بی نقص عمل کرده و مجموعه‌ای از سکانس‌های پرتنش و صحنه‌های حزن انگیز خلق می‌کند. موسیقی جان ویلیامز نیز به همان اندازه درجه یک است، همان چیزی که می توان در مورد فیلمبرداری در سایه و غم انگیز یانوش کامینسکی گفت، که استعداد خود را در فهرست شیندلر و نجات سرباز رایان نیز به همه نشان داده بود. سرعت روایی در برخی لحظات فیلم خوب پیش نمی رود، اما مونیخ هنوز هم یک دستاورد چشمگیر برای اسپیلبرگ است. تعداد کمی از کارگردانان مشهور می توانستند این کار را به این خوبی انجام دهند.
۷- Blow Out (۱۹۸۱)
جان تراولتای جوان در این شاهکار برایان دی پالما یکی از بهترین و غیرمنتظره ترین بازی هایش را ارائه می دهد. او نقش جک تری را بازی می کند، یک تکنسین صدا که به طور ناخواسته شواهدی از یک ترور سیاسی را هنگام کار روی یک فیلم ترسناک کم‌هزینه ضبط می‌کند. او به شکلی عمیق به این توطئه می پردازد و در نهایت زندگی خود و یک زن جوان (نانسی آلن) را در معرض خطر قرار می دهد.
در اینجا، دی پالما فیلم انفجار ساخته میکل آنجلو آنتونیونی و مکالمه فرانسیس فورد کاپولا (و شاید حسی از سبک فیلمسازی هیچکاک) را کانالیزه کرده اما آنها را از طریق لنز دیدگاه منحصر به فرد خود فیلتر می کند. علاوه بر این، مهارت فنی او در اینجا به نمایش گذاشته شده است. او یکی پس از دیگری برداشت های پرتنش و فوق العاده باکیفیت خلق می کند. از طرفداران این فیلم می توان به کوئنتین تارانتینو اشاره کرد که به طور مداوم آن را در میان فیلم های مورد علاقه خود قرار داده است. محصول نهایی بازتابی عالی از حال و هوای تلخ اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ است، با موضوعاتی که هنوز هم طنین انداز و قابل درک هستند و سبکی که هنوز هم جذاب است.
۶- Argo (۲۰۱۲)
آرگو داستان عمدتاً واقعی یک ماموریت مخفی سیا برای نجات شش دیپلمات آمریکایی گرفتار شده در تهران در طول انقلاب ایران را روایت می کند. بن افلک نقش تونی مندز (افلک کارگردان فیلم نیز بود) را بازی می کند، مامور سیا که نقشه ای جسورانه برای بیرون کشیدن گروگان ها، تحت پوشش یک فیلم علمی تخیلی جعلی طراحی می کند. در حالی که فیلم کمی سریع روایت شده و با مقداری آزادی با واقعیت های تاریخی بازی می کند، با یک فیلم باکیفیت، بامزه، سرگرم کننده و به شدت ساختارمند، این نقص ها را جبران می کند.
داستان سرایی فیلم بسیار خوشایند و سرگرم کننده است، به خصوص در سکانس باشکوه و انیمیشنی اول فیلم که تاریخ انقلاب ایران را بازگو می کند. کارگردانی افلک با اعتماد به نفس و جذاب است (عدم نامزدی اسکار او هنوز هم باورکردنی نیست)، و عمق و شوخ طبعی را در چیزی که می توانست یک درس تاریخ خشک و خالی باشد، به خوبی پیدا می کند. او ساختار یک تبهکاری را به عاریت می گیرد، اما با جاسوسی و ژئوپلیتیک دهه ۸۰، این محیط را زیباتر می کند. نتیجه یک فیلم سرگرم کننده برای بزرگسالان است که بسیار خوب ساخته شده است.
۵- Reality (۲۰۲۳)
برخلاف برخی دیگر از فیلم‌های موجود در این فهرست، واقعیت ساخته تینا ساتر فیلمی است که عمیقاً به واقعیت‌ها وفادار می‌ماند و اغلب دیالوگ‌ها را کلمه به کلمه از رویدادهایی واقعی عاریت می گیرد. سیدنی سوینی یکی از قوی‌ترین بازی‌های خود را در این فیلم ارائه می دهد، زنی به نام ریالیتی وینر، پیمانکار سابق اطلاعاتی که اطلاعات طبقه‌بندی شده در مورد دخالت روسیه در انتخابات ۲۰۱۶ ایالات متحده را افشا می کند.
این فیلم تقریباً در زمان واقعی روایت می شود، در حالی که اف بی آی مشغول بازجویی است و از رونوشت های واقعی آن روز برای افزایش تنش استفاده می کند. این فیلم بسیار کنترل شده و کلاستروفوبیک است و بین لحظات طنز آمیز و لحظه های جدی مرگبار می چرخد، در حالی که نیروهای مخفی در ظاهر دوست در نهایت حقه خود را عیان می کنند. بیش از مجموع بخش‌هایش، این فیلم کوتاه (تنها ۸۲ دقیقه است) سوالاتی را در مورد اسرار دولتی، حق آگاهی عمومی و برخورد مناسب با افشاگران مثبت و منفی مطرح می‌کند.
۴- The Conversation (۱۹۷۴)
این شاهکار در حوزه پارانویا، جین هکمن را در نقش هری کال، یک متخصص نظارت به کار می گیرد که به اخلاقیات شغل خود وسواس پیدا می کند. وقتی هری مکالمه‌ای را ضبط می‌کند که حاکی از نقشه یک قتل است، شکاف حرفه‌ای او شروع به آشکار شدن می‌کند و او را به سمت هزارتویی عمیق از حس گناه و هوشیاری بیش از حد سوق می‌دهد.
در حالی که تحت الشعاع سایر آثار دهه ۷۰ کاپولا قرار دارد، مکالمه همچنان یک مطالعه شخصیتی هوشمندانه و هیجان انگیز است که ذهنیت عموم در مورد دوران واترگیت را به تصویر می کشد. این یک فیلم جاسوسی اگزیستانسیال است، به همان اندازه که در مورد روح شکسته قهرمان داستان و در مورد قدرت هایی است که ظاهراً در سایه کارشان را انجام می دهند. کال شخصیتی عمیقاً غم انگیز، منزوی و افسرده، علیرغم توانایی های فنی اش است که نقشش را هکمن در اوج دوران حرفه ای خود ایفا می کند. این بازیگر زمانی مکالمه را به عنوان عنوان مورد علاقه‌اش در میان تمام فیلم‌هایی که در آن حضور داشته نام برد. فیلمنامه چند لایه کاپولا به هکمن همه چیزهایی که برای این نقش لازم داشت را می داد.
۳- All the President’s Men (۱۹۷۶)
همه مردان رئیس جمهور تحقیقات روزنامه نگاران واشنگتن پست، باب وودوارد (رابرت ردفورد) و کارل برنشتاین (داستین هافمن) در مورد رسوایی واترگیت را شرح می دهد. در یکی از دراماتیک‌ترین نمونه‌های قوی‌تر بودن قلم از شمشیر، جستجوی سرسختانه آنها برای حقیقت در نهایت به استعفای رئیس جمهور، ریچارد نیکسون منجر شد.
کارگردان آلن جی. پاکولا به خوبی این داستان را زنده کرده و به خوبی از فیلمنامه ویلیام گلدمن، که نویسنده The Princess Bride نیز هست، استفاده می‌کند. این فیلم در بخش بازیگری نیز شگفت انگیز و موفق است، جایی که ردفورد و هافمن هر لحظه کیفیت بازی خود را به رخ می کشند و یک زوج به‌طور شگفت‌انگیز موثر را می‌سازند. در نهایت، تصویر خلاصه فیلم از کسب و کار روزنامه نگاری در اوایل دهه ۷۰ واضح و ملموس است، که واقعاً بیننده را در آن دوران قرار می دهد. به همه این دلایل، همه مردان رئیس جمهور همچنان مورد تحسین قرار می گیرد و به عنوان یک الگو و استاندارد برای فیلم های روزنامه نگاری باقی مانده است.
۲- Bridge of Spies (۲۰۱۵)
یکی دیگر از فیلم های تاریخی قوی اسپیلبرگ، پل جاسوسان، یک فیلم تریلر سیاسی با روایتی در دوران جنگ سرد درباره وکیل بیمه ای به نام جیمز داناوان (تام هنکس) است که برای مذاکره در مورد تبادل زندانی بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی استخدام می شود. قدرت بازیگری هنکس و جذابیت معمولی بودن او باعث می شود همه چیز واقعی و قابل باور باشد، در حالی که مارک رایلنس در نقش رودولف آبل، جاسوس شوروی، یک بازی برنده جایزه اسکار از خود ارائه می دهد.
پل جاسوسان به‌جای اکشن، به دیالوگ‌های خوش ساخت و قوی، و بازسازی تاریخی دقیق می بالد و مخاطب را به فضای زمانی و مکانی آن دوران می برد. اسپیلبرگ موفق می‌شود فرمول‌های جاسوسی قدیمی را دوباره نو کند، و به آن ها پرستیژی بدهد که برای مدتی نداشتند. فیلم موفق و تاثیرگذار است زیرا شخصیت ها در کانون داستان قرار دارند و همه چیز در مورد آن هاست. آنها به‌جای ابزارهای روایت، شبیه افراد واقعی هستند و بیننده از طریق آنها حسی از کل حال و هوای عمومی آن زمان می گیرد. این گواه دیگری است که اسپیلبرگ یکی از بهترین داستان سرایان تاریخی است.
۱- The Manchurian Candidate (۱۹۶۲)
کاندیدای منچوری، یکی از تاثیرگذارترین فیلم‌های تاریخ در این زیرژانر، شاید جای تعجب نباشد که جایگاه اول این فهرست را به خود اختصاص داده است. این فیلم بر روی ماجرای سرگرد بنت مارکو (فرانک سیناترا) متمرکز است که نقشه‌ای شوم با مشارکت همرزمش، ریموند شاو (لارنس هاروی) را کشف می‌کند که برای تبدیل شدن به یک قاتل ناخواسته، شستشوی مغزی داده شده است. این نوآر تب‌آلود، نگاهی فوق العاده به ذهنیت دوران جنگ سرد، جایی که ترس از نفوذ کمونیست‌ها بیداد می‌کرد، ارائه می‌کند.
اگرچه گاهی اوقات فیلم کمی فانتزی است، اما این فیلم سیاسی تریلر دارای شخصیت‌های پیچیده، نقدهای اجتماعی تند و تیز و داستان‌گویی دقیق از جان فرانکنهایمر است. پیام های فیلم به خوبی درک شد، و عنوان فیلم به سرعت تبدیل به یک لقب کوتاه سیاسی برای هر سیاستمداری شد که گفته می‌شد به عنوان دست نشانده توسط یک قدرت متخاصم به کار گرفته می شود. به طور کلی، کاندیدای منچوری به خوبی کیفیت و جذابیت خود را در طول زمان حفظ کرده و امروز هم تماشای آن خوشایند است. معتادان تریلرهای سیاسی اگر قبلاً این فیلم را تماشا نکرده اند، باید آن را همین حالا تماشا کنند.
