تینا مزدکی_ بوئینگ C-۱۷ Globemaster III که در سال ۱۹۹۵ به عنوان جایگزینی برای Lockheed C-۱۴۱ Starlifter معرفی شد، نه تنها برای نیروی هوایی ایالات متحده، بلکه برای نیروی هوایی استرالیا و نیروی هوایی کانادا به یک دارایی لجستیکی بزرگ تبدیل شده است. با این حال، حتی پس از سه دهه خدمت، هنوز جای پیشرفت وجود دارد. یکی از مشکلات آزاردهنده‌ای که هر دو جنگنده دارند بخش عقب آن است که با بالا رفتن درب محموله، قسمت عقب آن بالا رفته است. این امر حتی با بهترین طراحی آیرودینامیکی نیز باعث ایجاد برخی مشکلات کششی می‌شود و یکی از دلایلی است که باعث می‌شود سکان و تثبیت کننده‌ها به خوبی از بدنه خارج شوند.
به عنوان بخشی از یک برنامه نوسازی، آزمایشگاه تحقیقاتی نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (AFRL)، مرکز مدیریت چرخه حیات نیروی هوایی و صنعت خصوصی با هم متحد شده‌اند تا راهی برای کاهش این کشش بدون تغییرات عمده در بدنه هواپیما یا نیاز به بمباران هواپیما بیابند. نتیجه یک میکرووان ۴×۱۶ اینچی (۱۰×۴۱ سانتی متر) چاپ سه بعدی بود که با استفاده از چسب به بدنه متصل شد و اگرچه ممکن است چندان امن به نظر نرسد، اما یکی از بهترین راه‌کارها هستند.
تعدادی از این پره‌های کوچک که با فرم پلکانی در پشت بدنه تنظیم شده‌اند، جریان هوا را روی هواپیما می‌گیرند و این به معنای کاهش ۱ درصدی در مصرف سوخت است. اگرچه چندان موثر به نظر نمی‌رسد، اما AFRL ادعا می‌کند که وقتی پره‌ها روی هواپیماهای USAF و گارد ملی هوایی و نیروی هوایی رزرو نصب شوند، این پروژه طی هفت ماه حتی بازده هزینه خود را خواهد داشت و سالانه ۱۴ میلیون دلار صرفه جویی می‌کند، آن هم همراه با کاهش تقاضا در زنجیره تامین. علاوه بر این، کشورهای دیگر نیز به پذیرش این فناوری علاقه نشان داده‌اند.
روبرتو گوئررو، معاون معاون وزیر نیروی هوایی در امور انرژی عملیاتی، ایمنی و بهداشت شغلی گفت: «هر گالن سوخت صرفه‌جویی شده، آمادگی و اثربخشی عملیاتی ما را تقویت می‌کند.»
منبع: newatlas
۲۲۷۳۲۳
